Gambia 2022

Half februari gaan zoeken naar een ticket naar Gambia omdat in Thailand nog steeds twee dagen quarantaine nodig zijn, dag één en dag 5. Schuim verschillende sites af en boek tenslotte voor 426 euro een retourticket bij air Maroc. Wel geen rechtstreekse vlucht, maar  met een tussenlanding in Casablanca. Aangezien ik Jassey zal opzoeken in Banjul, reis ik niet met handbagage, maar neem twee gewone koffers mee, eentje voor hem met kledij, powerbanks, Bluetooth speakers en schoenen, bij mij het gewone reisgerief en aangezien het ruimbagage is, kunnen er ook vloeistoffen mee zoals shampoo,  zeep en een fles whiskey...

Omdat ik midden in de nacht arriveer in Banjul,  boek ik via booking.com tegen de gewoonte in, toch  een hotel in Serekunda  een viertal kilometer van de luchthaven. Twee nachten, van maandag op dinsdag en de nacht erna. Een week voor vertrekken laat air Maroc weten dat de vlucht een dag vervroegd wordt.  Ik probeer booking.com ook een dag te vervroegen,  maar de site meldt dat er geen vrije kamers meer zijn. Ik annuleer dus alles en neem rechtstreeks  contact met het hotel.  Uiteraard is er nog plaats en zo hoeven zij geen commissie te betalen aan  booking. Ik reserveer voor 12euro per nacht. Omdat er in Gambia weinig straatnamen zijn en nog minder huisnummers vraag ik het hotel om mij een taxi te bezorgen op de luchthaven zodat  de chauffeur zeker het hotel vindt. Kan tegen1000 Dalasi.  Lijkt me licht overdreven,  maar stem toch toe. Als de hoteluitbater merkt dat ik om tien voor twee landt, laat hij weten dat het toch moeilijk zal worden voor die taxi. Ik vraag hem een duidelijke routebeschrijving naar zijn hotel en zal maar rekenen op een gewone taxi  aan de luchthaven. Zal waarschijnlijk een stuk goedkoper zijn dan de 1000 dalassi.

Zondag 27 februari brengt Mia me naar het station en ik neem de trein van 13.17u naar Brussel Nationaal,  overstappen in Berchem.

Inchecken ging niet online (hoewel ik via mail verschillende uitnodigingen kreeg om dat te doen) en ik check dus op de luchthaven in. Gevraagd waarom dat niet ging via de site, krijg ik als antwoord dat er te veel moet gecheckt worden.  Inderdaad: bewijs van inentingen en bewijs van negatieve cpr-test . Gelukkig beschik ik over beide.  Veiligheidscheck geeft geen problemen, hoewel, als ik door de poort stap, gaat het alarm af. Ikga al met de armen open staan, maar dat is blijkbaar niet nodig.  Ik moet alleen mijn bagage aanduiden die in zo een bakje ligt. De beambte gaat met een strookje papier over mijn jas en stopt dat in een lezer. Gelukkig worden er geen drugs of andere verboden stoffen gevonden....

Ik ben dus goed op tijd aan de gate waar ik om 16.25u mag boarden, zo vertelt de instapkaart... Het weer is schitterend en het is een gezellige drukte op de luchthaven....

Om 5 over 8 landen we in Casablanca.  Om twintig over 10 kan ik boarden naar Banjul.  Er is een rokersruimte en ik steek een sigaartje op. Geniet van free internet...

Om kwart over 10 ga ik naar de gate,  maar merk daar dat deze gewijzigd is. Ik moet naar E1. Kom blijkbaar als laatste aan, want als ik op de bus naar het vliegtuig stap, vertrekt deze. 

Op het vliegtuig heb ik een hele rij voor mij alleen. Bij de eerste vlucht zat ik tussen twee heren die het nogal breed namen. Dan is dit wel aangenamer...

We landen iets vroeger dan voorzien en betalen de 20 euro ´inkomtaks' die eigenlijk 1000 Dalasi bedraagt, zijnde 16 á 17 euro, maar de meesten hebben die munt niet op zak, natuurlijk. Trouwens, die taks moet je nog eens betalen als je het land terug uit wil...

Eenmaal uit de luchthaven,  is een taxi vinden niet moeilijk.  Maar wat ik vreesde, wordt bewaarheid: niemand lijkt het geboekte hotel te kennen,zelfs de regio niet... mijn Sygic brengt ons wel in de buurt,  maar dan is het toch nog een tijdje zoeken.  Nergens een indicatie. Gelukkig zijn er in Afrika ook 's nachts nog mensen op de been en die wijzen de taxichauffeur en mij een poort aan. Daar moet het zijn.  Na 5 minuten  kloppen, wordt de poort geopend.  'Is dat hier Sunshine House'. In eerste instantie wil hij het niet toegeven. Geconfronteerd met de 'buren' kan hij moeilijk anders, maar: de zaak zit vol. Om drie uur in de morgen op zoek naar een ander hotel. Ik vraag de chauffeur naar Bijilo te rijden, want dat was sowieso mijn volgende stop. Een tiental kilometer verder.  Onderweg vertelt hij dat het vorige hotel de kamer verhuurd had omdat er waarschijnlijk iemand  vroeger gekomen was en men het zekere geld verkiest boven het onzekere. (Voor het geval ik niet zou opduiken)

In Bijilo proberen we eerst het Bijilo Beach Hotel te vinden,  maar hoewel het aangeduid staat op Sygic, vinden we het niet. Dan maar een ander (Barbara hotel) waar gelukkig nog wel kamers vrij zijn. Het maakt dat ik om half vijf (half vier plaatselijke tijd ) eindelijk in een bed lig,

Maandag 28 februari 

Ik had verwacht het ontbijt te zullen missen, maar ben om half negen al wakker. Passeer eerst langs de receptie voor het internetwachtwoord, maar dat ligt 'tijdelijk' uit. Ik heb wel de wachtwoorden mee voor als het terug marcheert...dit hotel is blijkbaar geliefd bij de Nederlanders. 

Ik ga in het hotel hiertegenover mijn eerste Dalasi halen (maximum dat je mag afhalen is 8000 Dalasi,  ze rekenen een dollar gelijk aan een euro, maar dat scheelt 15%. Ik laat dan maar in Dalasi van de rekening halen,  de bank zal wel omzetten)

Daarna ga ik naar het strand en maak, uiteraard, kennis met een paar locals, waaronder iemand zich voorstelt als Jimmy de fixer. Ik vraag hem of hij een Gambiaanse telefoonkaart kan fixen. Geen probleem,  taxi naar een verkoopsstalletje, waar een simkaart wordt gekocht, dan terug met taxi naar het hotel. Voor 12euro heb ik belwaarde met hopen (taxi, simkaart en fooi voor Jimmy inbegrepen ). Jassey zal  blij zijn met de telefoon mét belwaarde... heb zelfs geen paspoort moeten tonen. Denk niet dat dit in België nog kan.

Daarna ga ik aan de zwembadbar iets drinken en bestel er nasi goreng. De portie is natuurlijk veel te groot.  Ik gebruik de telefoon om Jassey en Fatou (kennis van een clubgenoot uit Emblem) uit te nodigen voor een etentje in het hotel . Ze genieten er duidelijk van. Fatou is schoonheidsspecialiste. Ze leerde het van haar zus en heeft dus nooit officiële lessen gevolgd. Het eten moet cash betaald worden (woont hier een Julien?) Rond tien uur is het  voor Fatou ook tijd om te vertrekken (morgen werken) en overhandig ik Jassey de koffer die ik voor hem en zijn familie heb meegebracht. Ik word alvast uitgenodigd om hen te ontmoeten.  Zal voor woensdag zijn. Ik blijf hier nog een nachtje na deze en ga dan naar Bakou. 

Het  blijft winderig in Gambia en 's avonds is het frisjes. Overdag wel warm...Niets dat ik niet gewoon kan worden...

Dinsdag 1 maart 

Ik ben nog net op tijd voor het ontbijt. Aangezien het inbegrepen is... veel fruit en een hardgekookt eitje. Ik merk dat de zool van mijn schoen aan het loskomen is. Zeker te veel gewandeld...ik ben de hele voormiddag bezig met de krant en het zoeken naar een geschikte locatie in Bakau. Internet is traag... De hotels die ik wens blijken allemaal volzet volgens booking.com en  andere providers. Zal ze dadelijk eens bellen met mijn Gambia Phone.

Telefoon wordt niet opgenomen. Nog eens proberen via een andere site lukt wel. Kom uiteindelijk weer terug bij booking.com uit, maar nu is er wel nog plaats, raar. In ieder geval book ik bij Laybato Beach voor 42 euro en 12 cent voor twee nachten. Zou in de buurt moeten zijn van Jassey. Ik kijk er al naar uit zijn familie te ontmoeten...

In de namiddag ga ik op het strand afscheid nemen van Jimmy en zijn maten. Blijkt dat Tui zeer binnenkort weer vluchten organiseert naar Gambia. Zal de economie er deugd doen. Ik trakteer de mannen op een drankje en krijg in ruil lauwe witte wijn aangeboden en een portie marihuana.  Dat laatste sla ik af. Er is hier wel zeer goedkoop aan te komen (50 Dalasi per portie) en wordt dan ook duchtig geconsumeerd. Ook sigaretten worden hier pers stuk verkocht,  niet alleen om zo te roken, maar om de tabak te mengen  met de drugs. Ook de wijn wordt door hen gemengd met frisdrank. Bij het vertrek drukt Jimmy mij op het hart hem zekere bellen voorde taxi van morgen. Zal het zeker doen. Op weg naar het hotel word ik aangesproken door een jonge gast die me wil helpen mijn reis te vergemakkelijken door dingen te fixen. Als ik hem vertel dat Jimmy al dingen fixt voor mij, moet hij erg lachen, ze kennen elkaar blijkbaar.  Hij wenst me  nog een fijne vakantie. Ik heb echt weer het Afrikagevoel dat ik miste in Kaapverdië.  Hoe mensen hier met het weinige dat ze hebben tegen iedereen vriendelijk zijn. Maar ik verneem ook dat er binnenskamers dikwijls verdriet is wegens de uitzichtloze situatie.  

's avonds verbroeder ik met de wakers van het domein. Ze werken hier van 19 tot 7uur voor een maandloon van 3500 Dalasi,  1000 meer dan de man aan de poolbar die deze moet open houden tot middernacht, hoewel er na 7u geen kat meer komt. Iedereen wil graag naar België komen, maar aan een visum geraken is niet makkelijk,  zo blijkt. 

Ik deel wat  cola's en sigaren uit en heb weer vrienden voor het leven. Het is frisjes omwille van de wind, ik schat 19° en de waker heeft 5 lagen kledij aan en handschoenen bij voor de nacht.

Ik wens hen om half een een prettige nacht toe.

Woensdag 2 maart

Niet te vroeg opgestaan en het verslag van gisteren online gezet.  Ik pak mijn koffer en laat Jimmy weten dat ik om 13u wil vertrekken naar Leybato Beach hotel. Hij regelt een 'taxi' die er echt niet als een taxi uitziet.  Ttz. hij heeft zeker niet de traditionele kleuren. Jimmy rijdt zelf ook mee. Waarom is me niet duidelijk.  We zijn nog maar net weg of een bereden politieagent laat ons de hoofdweg verlaten, waarschijnlijk moet er een hooggeplaatste van de hoofdstad naar de luchthaven en die mannen moeten de hele weg voor hen alleen hebben.  Als je dan weet dat er op doe weg de hele dag file is in beide richtingen, kan je je wel inbeelden dat het vrij hectisch is. Van alle auto's waar  ik hier al in meereed was er geen enkele waar alle meters van werkten.  Het dashboard was eerder een flikkerende kerstversiering van waarschuwingslampjes.  En toch reden ze nog... over de negen kilometer doen we een klein uur. De laatste paar honderd meter over amper begaanbare paadjes. Het 'hotel' bestaat uit verschillende gebouwen en een restaurant/ café met terras aan het strand. Het is niet echt modern te noemen, maar wie heeft dat nodig. 

Ik ontmoet Jassey en we gaan samen naar de markt om mijn schoenen te laten repareren.  De zolen worden vakkundig terug aan de schoen genaaid voor 50 Dalasi.  Daarna bezoeken we een historisch museum met info over de verschillende stammen en rituele gebruiken.  Er is ook een crocodilefarm verbonden aan het domein. We interessant. Ik probeer dadelijk wat foto's te uploaden... at pepersteak met frietjes, was eerder een ajuinsaus met pepertjes in. 

's avonds weer verbroederd met de watchman. Verbazend hoeveel je dan te weten komt over het dagelijkse leven.

Donderdag 3 maart

Omdat Jassey als beroep gids is, maar ik hem een daguitstap samenstellen. Vandaag bezoeken we zeker paradise beach, naar het schijnt het mooiste strand van Gambia.  Voor de rest heb ik er niet veel van begrepen (zijn Engels heeft een heel zwaar accent) maar ik zal het wel zien als we er zijn...

De chauffeur van de dag heet Saida. Hij komt amper boven het stuur uit..  Eerste stop atm om terug wat Dalasi in te slaan. Maximum bedrag 8000 Dalasi.  Je krijgt er wel propere biljetten .  Bij ons gaan oude biljetten via de bank uit het circuit, hier blijven ze circuleren, denk ik...
De markt zou de grootste zijn van Gambia. Buiten voeding worden er vooral tweedehands spullen verkocht. Er lopen heel veel mannen met kruiwagens rond. Zij spelen voor winkelkar,maar bemoeilijken wel de doorgang in de smalle gangen. 

Opvallend ook dat er heel wat kinderen aanwezig zijn en een deel moet blijkbaar  mee werken.

Tweede stop is Lamel Lodge om de boot te nemen naar de mangroves.  Het mooie strand ligt dan toch niet op een eiland. Onderweg tanken we voor 700 Dalasi bijna 12 liter benzine. Ik vraag Saida om onderweg mensen mee te nemen die teken doen naar de taxi, maar dat doet hij niet.  

In Lamel Lodge is er een 'oesterfabriek'. Daar worden de oesters en kokkels die geplukt worden in de mangroves verwerkt. De oesters groeien op de takken van de mangroves die in zout water gedijen.  Vruchtvlees wordt gekookt  (Ze eten ze blijkbaar niet rauw zoals bij ons) en de schelpen worden meer dan één jaar gedroogd en verwerkt tot onderdeel van cement of plaaster.
We drinken iets alvorens in te schepen naar het eiland. Onderweg zien we heel wat zeiljachten die hier voor anker komen. Uiteraard moet er onderweg verschillende keren gehoosd worden om te verhinderen dat we zinken...
We houden halt aan een eilandje om de big tree te gaan bezoeken.  Een baobab die meer dan 500 jaar zou zijn en die in zijn stam een ruimte heeft waar de ouderlingen plachten samen te komen om te onderwijzen.  In een zijkant werden de besnijdenissen uitgevoerd...

Daarna terug de taxi in voor een rit naar Sanyang. Naast het dorp met het mooie strand is het eveneens een bekend vissersdorp. Bellen en rijden is hier blijkbaar een nationale sport...Het is erg warm vandaag, zelfs voor Gambianen , want ze klagen erover. Zelf kan ik er goed tegen..
We arriveren rond drie uur aan de lodge en kunnen er lunchen. Het is één van de weinige plaatsen waar je kreeft kan eten, dus doen we maar . Lekker...de ajuinsaus laat ik wel links liggen...

Het is een mooi strand, maar kan niet echt tippen aan dat van Kaapverdië.  De kleur van het water is niet azuur genoeg... hoe snel is men verwend? Ik maak een wandeling over het strand en uiteraard komt er een verkoper op mij af. Hij heeft een juicestand en ik ben de eerste klant (bijna 17u) tegen mijn gewoonte in bestel ik toch maar een sinaasappelsap, maar wil er ook een koud biertje bij. Dat moet van zijn vriend komen een eindje verderop en het is eerder lauw dan koud. Het doet hen zichtbaar deugd toch nog een klant te hebben gehad vandaag. Rond half zes terug naar Leybato. We passeren Baobab... ik druk Saida op het hart dat hij echt moet stoppen voor 'lifters ' wat dan ook gebeurt. Eerst een dame met twee kinderen die niet veel van zeggen is. Daarna een heer en een vrouw met een babytje van bijna drie maanden. De heer stapt na een kilometer of 3  uit,maar de mama met zoontje gaan een heel eind verder mee. Rond 19u zijn we terug in Leybato en neem ik afscheid van Saida en Jassey. Deze laatste zie ik morgen terug. Ik verhuis dan van hotel en zal 's avonds met hem en zijn familie gaan dineren. Tenminste, dat is het plan, want in Afrika weet je nooit..

's avonds zit ik, net als gisteren nog wat samen met de nachtwaker. Hij maakt thee en dat duurt al snel een half uurtje. Eerst houtskool laten gloeien, thee heet maken, dan afkoelen door van het ene glaasje in het andere te gieten en die laatste stappen een paar keer herhalen.  Hij vraagt me of ik ook een kopje wil, maar ik houdt het bij koude drank met dezelfde kleur, ook in een glas...

Vrijdag 4 maart.

Het warm water is op, denk ik...dus een frisse douche. Net als gisteren krijg ik een ontbijt, hoewel dit niet in de prijs was inbegrepen. Jassey belt omstreeks 10u dat hij een nieuwe kamer heeft gevonden en me met een taxi zal komen halen...het wordt wel wat later dan verwacht en omstreeks 13u zijn we in het volgende guesthouse.  Normaliter zou zijn familie naar hier komen om in de buurt iets te gaan eten, maar dat blijkt nogal omslachtig.  We spreken af om 16u om met public transport naar de woonplaats van de familie te rijden en daar in de buurt een restaurant te bezoeken...

Hier lopen heel wat geiten rond die nogal wat kabaal maken.  Hoop dat die beesten slapen vannacht...De kamer heeft een aparte living en keuken.

Ik zal eens moeten uitzoeken of ik nog een pcr test nodig heb voor Maroc Airways voor de terugvlucht en dan moet ik uitvogelen waar ik die kan laten uitvoeren, zo'n 30 tal uren voor de vlucht. Jassey zal me er zeker kunnen in bijstaan, zo niet Jimmy de fixer. Morgen  normaal terug naar Bijilo om het natuurpark te bezoeken, dat is eerder niet van gekomen en ik laat dat liever organiseren door Jassey, dan heeft hij er ook nog wat aan. Zal, als er plaats is, terug in Baobab logeren.  Daar ben ik al wat bekend. Zaterdagavond schijnt daar ook wat georganiseerd te worden voor toeristen.  Om 16u is hij inderdaad bij mijn guesthouse en gaan we op zoek naar een taxi die ons 16km verder zal brengen in dik anderhalf uur. Ik maak kennis met de mama, twee broers, een zus en de nonkel. Ik word ook rondgeleid in de familycompound. Een complex met betonnen kamers en golfplaten zonder stromend water. Ik neem de familie (uitgezonderd de oudste die nachtarbeid verricht) mee uit eten (eigenlijk zij mij, want ik weet de weg niet) . De jongste dochter hazr hamburger gaat achteraf mee in de doggybag en als ik de kinderen (En de moeder) vraag of ze een ijsje willen uit de vriezer die er staat, komen ze terug met een magnum, een ander ijsje en drie liter vanille-ijs verdeeld over drie dozen. Het is duidelijk feest :-). 

Omstreeks 20u nemen we een taxi terug en nu duurt het heel wat minder lang wegens minder verkeer. Jassey en ik drinken nog iets op de hoek van de straat en dan is het bedtijd. Morgen terug naar Baobab...

Zaterdag 5 maart

Veel geslapen werd er niet. Hier vlakbijeen openluchtfeestje met zeer luidruchtige DJ. Opzwepende muziek, roepen ipv praten en dat tot bijna vier uur 's nachts.  Als je dan weet dat mijn tijdelijk verblijf aan de slaapkamerkant geen ramen maar gaas in de vensters heeft, leek het of hij naast mijn bed stond te toeten. Als zijn muziek nu nog goed zou geweest zijn...

Kreeg vanmorgen bericht van Air Maroc dat een pcr test noodzakelijk is. Zal iets voor maandagnamiddag zijn na bezoek aan het natuurpark. Jassey wist wel een plek waar dit kon gebeuren.  Als de test negatief is, ben ik woensdag terug thuis.  Indien positief zal het wat later zijn ;-😎😅

Douche heeft maar één kraan en daar komt dus koud water uit...nu ja, koud, bijna lauw, waterton staat immers buiten op een verhoog. 

Rond de middag nemen we de taxi terug naar Baobab. Alle gewone kamers worden morgen bezet door Corendonklanten, dus neem ik maar een luxekamer. Ik spreek met Jassey af op maandagmorgen om 9u om het ’apenpark’ te gaan bezoeken en daarna om een pcr-test te gaan. Morgen, zondag staat er niets gepland. Vanavond (eerder vannacht , want het optreden loopt van middernacht tot 3u...) is er Salsa-avond. Als ik al niet in slaap gevallen ben, zal ik er waarschijnlijk eens gaan kijken. Morgen verslag daarover, als ik het haal...

Zondag 6 maart 

Ben gisteren dus naar het optreden geweest van de Salsagroep. 8 muzikanten die een aardig aantal decibels produceren, maar wel vrij aangename muziek brengen. Goede salsa, maar niemand kan het fatsoenlijk dansen.  Misschien moeten Karen en Werner wat lessen komen geven. Voor zover ik kan zien is er, buiten mezelf, geen enkele gast van het hotel aanwezig. (nog één andere blanke dame) Dus wel heel veel locals, meestal zeer mooi uitgedost. Om twee uur hou ik het voor bekeken.  Heb intussen een uitnodiging gekregen van Fatou om bij haar seafoodsoup te komen eten morgenmiddag.  Ze zou me het adres doorsturen zodat de taxi weet waarheen. Ben alweer benieuwd...

Inderdaad, rond een uur krijg ik een bericht om naar anti crime junction te komen.  Neem een taxi voor naar schatting anderhalve kilometer en ga de straat in. Ik bel Fatou en ze komt uit haar compound. Ik ben al te ver gewandeld.  Woont wel heel wat anders dan Jassey.  Living, open keuken (een gasvuur en oven aan één kant van de living) aparte slaapkamer voor haar en haar zus en zelfs een badkamer.

Ze heeft twee vissen gebakken met garnalen en wat wortelen in een mild pikante saus. Ze mag al direct de helft van de schotel op een ander bord schuiven, want dat krijg Ik nooit op. Zelf eten zij en haar zus niet mee. Waarom is me niet duidelijk. 

Na de maaltijd begeleidt ze me naar het strand, niet echt ver van haar huis en wandelt met me mee tot halverwege mijn hotel waar we (bij gebrek aan beter) een gezond vruchtensap drinken en zij een schotel vers fruit verorbert. We spreken af dat we op dinsdag voor ik naar de luchthaven vertrek nog samen met Jassey zullen dineren.  Daarna ga ik alleen verder over het strand en kom uiteraard Jimmy tegen die me al van ver zag aankomen. Hij rookt een sigaar mee en begint een heel verhaal dat erop neer komt dat hij geld nodig heeft. Ik vertel hem dat hij Jimmy de fixer is en het maar moet fixen. Ik geef nooit geld aan mensen die het vragen, anderen daarentegen.  Hij begrijpt het heel goed en druipt af. 

Daarna terug naar het hotel, waar de apen al een voorproefje geven van wat er morgen op het menu staat...

Op tijd naar bed want Jassey zal er al om 9u zijn. 

Maandag 7 maart

Vandaag bezoeken we dus het apenwoud. Vier Limburgers die ik gisteren ontmoette gaan met Jassey en mij mee. Jassey heeft apennootjes en bananen bij om te voederen.  De apen komen zelfs op de schouders zitten om ze aan te nemen. Het is aandoenlijk om te zien hoe ze eerst de nootjes in hun handen/poten proper wrijven alvorens ze te pellen.

De Limburgers zijn vooral geïnteresseerd in vogels, maar deze zijn vooral in de vroege ochtend of voor zonsondergang te spotten.
Na het bezoek aan de apen en een aperitiefje in het hotel, gaan we op zoek naar een pcr test. 

Normaal moet men eerst in een bank gaan betalen en met het ontvangstbewijs een test laten nemen.  Hoe ingewikkeld kan men het maken? Ik stuur Jassey rechtstreeks naar het testcentrum.  We zien wel hoe het loopt .
Daar worden we van het kastje naar de muur gestuurd.  Organisatie 0.
Jassey pleegt wat telefoontjes en ik moet morgenvroeg tussen 8 en  9 in het bibi hotel zijn voor de test.  Vragen naar Armando. Hopelijk hebben ze het resultaat op tijd voor mijn vlucht.

Na de leerproblemen, bezoeken we met de groep nog de grootste vissershaven van Gambia.  Massa's vissersboten, rookplaatsen en droogplaatsen. Vrij doordringende geur ook.

Dinsdag 8 maart

Gisterenavond de waarschijnlijk meest toeristische plek van Gambia bezocht.  Gekend onder 'de strip'een plek met veel hippe restaurants en cafés, verschillende met live muziek. Ik doe het uitje met de Limburgers die ik eerder ontmoette, zij het dat ik er iets eerder vertrek dan zij, omdat ik vandaag dus op tijd op moest opstaan om mijn pcr test te gaan halen.

Ik zette de wekker op 7u en om half acht zit ik aan het ontbijt.  Jassey komt een kwartiertje later en we nemen een taxi naar het b&b hotel waar de test zou plaats vinden.  Halg negen zijn we er. Blijkt dat het buiten dit hotel is én er staat al een mooie rij. Voor 9u zien we niet veel beweging.  De administratie gaat zeer traag . Pas  om half elf kan ik binnen om te betalen, 2500 Dalasi.  Daarna gaat het testen wel snel. Bij inschrijving vertellen ze me hoe ik morgenmiddag mijn testresultaat zal kunnen bekomen.  Wel een beetje laat voor mij, want ik vlieg vannacht.  Ze zullen een efforreke doen en proberen het me deze namiddag nog te bezorgen. Liefst wel, ja.
Om half twaalf ben ik alweer in het hotel en ontruim ik de kamer.

In de namiddag ga ik het beloofde schoteltje fruit eten.

Om 8u komen mijn gasten en eten we samen in het hotel. Tijd om afscheid te nemen, echter niet zonder de belofte nog eens terug te komen.  

Woensdag 9 maart. 

De terugreis verloopt voorspoedig.  Nog altijd veel controle op CST, PLF en inentingen door air Maroc.  Door 5u  in transit in Casablanca, ben ik wel lang onderweg.